Πρόλογος-εισαγωγή
Η φιλία είναι κάτι πολύ σημαντικό . Χωρίς φίλους η ζωή είναι <<άδεια>>, καθώς δεν έχεις κάποιον να μοιραστείς τα θέματα που σε απασχολούν ή να πεις ένα ανέκδοτο- ακόμα και αν αυτός δεν γελάσει . Παρ’ όλα αυτά η φιλία μπορεί να έχει διαφορετικό νόημα για τον καθένα . Υπάρχουν πολλές απόψεις για το τι σημαίνει , κυρίως ανάλογα με το φύλο (κορίτσι, αγόρι).
Είναι κακό που δεν έχω τα ίδια ενδιαφέροντα με τον φίλο μου ;
Δύο καλοί φίλοι δεν είναι ανάγκη να έχουν τα ίδιαενδιαφέροντα . Μάλιστα σε ορισμένες φιλίες μπορεί να βοηθάει ακόμα πιο πολύ το να έχετε διαφορετικές απόψεις, ταλέντα και γούστο. Γι’ αυτό και δεν θα έπρεπε να ανησυχείς εάν διαφωνείτε για τέτοια θέματα. Εξάλλου όπως ανέφερα και παραπάνω οι λίγες διαφωνίες μπορεί και να βελτιώσουν τη σχέση σας , καθώς εκφράζετε ελεύθερα τη γνώμη σας και δεν υπάρχουν κρυμμένες αλήθειες μεταξύ σας .
Με ποιά κριτήρια επιλέγεις έναν καλό φίλο;
Υπάρχουν πολλά διαφορετικά κριτήρια ή και απαιτήσεις, όπως και διαφορετικοί άνθρωποι . Αυτό το ορίζει ο καθένας μας. Συνήθως, ένας φίλος θέλουμε να είναι :
üΕνδιαφέρον
üΑστείος
üΈξυπνος
üΣυναισθηματικός , δηλαδή να εκφράζει την αγάπη του
üΥποστηρικτικός
και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που ο καθένας επιλέγει.
Πώς μπορώ να έχω καλή σχέση με τους φίλους/φίλες μου;
Με όλους τους φίλους σου θα υπάρχουν διαφωνίες, αυτό είναι αναπόφευκτο. Όμως υπάρχουν «έξυπνα κολπάκια» που μπορεί να βοηθήσουν στο να ξεπεράσετε τις εντάσεις σας :
·Καλό είναι να υποχωρείς μερικές φορές, ειδικά σε θέματα που δεν έχουν μεγάλη σημασία . Εάν εκνευριστείς πολύ, μπορείς να μετρήσεις μέχρι το 10 και να πάρεις βαθιές ανάσες . Όταν θα νιώσεις έτοιμος / έτοιμηπλησίασε τον φίλο σου ή τη φίλη σου και συζητήστε ήρεμα . Εάν αυτός επιμένει τότε δώστου χρόνο να σκεφτεί τα λάθη του.Αν δεν σου ζητήσει συγνώμη ή την επόμενη μέρα σε αγνοεί, τότε ίσως να ήρθε η ώρα να ψάξεις για άλλο «κολλητό» .
·Όταν γίνονται πιο σημαντικοί καυγάδες και νομίζεις πώς έχεις το απόλυτο δίκιο, τότε είναι που πρέπει να εκφραστείς ελεύθερα. Δηλαδή, να του πεις τι σκέφτεσαι για εκείνον εκείνη τη στιγμή- χωρίς υπερβολές. Αυτό θα τον βοηθήσει να βελτιωθεί σαν άνθρωπος και να καταλάβει το άδικο που έχει. Εάν είστε πραγματικοί φίλοι, τότε θα παραμείνετε.
Σε άλλες περιπτώσεις, όταν δεν είσαι σίγουρος εάν έχεις δίκιο, ακολούθησε την πρώτη μέθοδο και μη γίνεις υπερβολικός.
·Αν έχει εκείνος δίκιο, τότε ζήτησέ του ένα «συγνώμη».
Επίλογος
Ελπίζω να σας βοήθησα με τις συμβουλές μου. Τώρα ξέρετε πώς να επιλέξετε ένα φίλο και πώς να του φερθείτε . Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας!
Ένα θέμα το οποίο έχει ανέλθει στην επιφάνεια εδώ και αρκετό καιρό και το οποίο προσελκύει το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων είναι τα κοινωνικά πειράματα. Κοινωνικό πείραμα ονομάζεται το πείραμα δηλαδή η μεθοδική αναπαραγωγή ενός φαινομένου που γίνεται από τον άνθρωπο με στόχο την εξακρίβωση της φύσης του, των αιτιών που το προκαλούν και των νόμων από τους οποίους διέπεται αυτό το φαινόμενο το οποίο όμως άφορα θέματα συμπεριφοράς και ψυχολογίας τα οποία είναι αλληλένδετα συνδεδεμένα με την κοινωνία και γι’ αυτό τον λόγο φέρει αυτήν την ονομασία. Πολλοί ψυχολόγοι έχουν καταφέρει με την βοήθεια των πειραμάτων αυτών να ερευνήσουν τους παράγοντες και τα φαινόμενα που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων και να δικαιολογήσουν έτσι ορισμένες πράξεις τους .
Τα περισσότερα πειράματα αφορούν κοινωνικές συμπεριφορές των ανθρώπων που οδηγούν σε καταστάσεις όπως απάθεια, μίμηση, χειραγώγηση και γενικότερα καταστάσεις κατά τις όποιες το άτομο καθηλώνεται και δεν ενεργεί με βάση την πραγματική του επιθυμία και ηθική. Εφόσον όμως θα ήταν δύσκολο ναπαρουσιαστούν όλα τα ψυχολογικά πειράματα κοινωνικής συμπεριφοράς που έχουν πραγματοποιηθεί σήμερα θα εστιάσουμε στο πείραμα του Milgram το οποίο ερευνά τη συμπεριφορά των ατόμων υπό συνθήκες πίεσης και επιβολής εξουσίας.
Ο Stanley Milgram ερευνώντας την επίδραση αυτών των παραγόντων στον άνθρωπο δημιούργησε μια σειρά μελετών τις όποιες παρουσίασε στο βιβλίο του ‘’Obedience to authority’’ το οποίο εκδόθηκε το 1974. Το πρωτοποριακό και συγχρόνως αμφισβητούμενο πείραμα του Milgram μελέτησε συστηματικά μια πλευρά της υπακοής με αφορμή τις φρικαλεότητες της ναζιστικής εποχής. Για τη διεξαγωγή του πειράματος αυτού o Stanley Milgram δημοσίευσε στις εφημερίδες την πραγματοποίηση του πειράματος χωρίς να περιγράφει για τι ακριβώς πρόκειται και χρησιμοποίησε εθελοντές οι οποίοι προσφέρθηκαν να συμμετέχουν για μια μικρή αμοιβή. Στο πείραμα συμμετείχαν δυο εθελοντές και ο Μilgram έκανε διαφορές ερωτήσεις στον ένα από τους δυο εθελοντές, ο οποίος ήταν δεμένος σε μια καρέκλα, η οποία ήταν συνδεδεμένη με μια γεννήτρα ηλεκτροσόκ. O δεύτερος εθελοντής, κάθε φορά που ο εθελοντής o οποίος ήταν καθισμένος στην καρέκλα απαντούσε λάθος στις ερωτήσεις, πατούσε ένα κουμπί με το οποίο τον χορηγούσε με ηλεκτροσόκ. Όσο πιο πολλές ήταν οι λάθος απαντήσεις που έδινε ο καθισμένος στην καρέκλα εθελοντής τόσο μεγαλύτερη γινόταν και η ένταση ηλεκτροσόκ που δεχόταν. Ο Milgram είχε επίσης τον ρολό να πιέζει τον εθελοντή να πατάει το κουμπί επηρεάζοντας έτσι την προσωπική του βούληση και καταπατώντας οποιονδήποτε ενδοιασμό του. Το πείραμα σταματούσε όταν, μετά από αρκετές λανθασμένες απαντήσεις, η ηλεκτρική τάση ήταν αρκετά υψηλή και στην περίπτωση αύτη η χορήγηση ηλεκτροσόκ δεν ήταν επιτρεπτή. Στην πραγματικότητα όμως, η συσκευή δεν παρείχε ηλεκτρικά σοκ, και οι αντιδράσεις του μαθητή στα ηλεκτροσόκ ήταν προκαθορισμένες.
Το πείραμα αυτό επαναλήφτηκε αρκετές φόρες με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί ότι όλοι οι συμμετέχοντες έφτασαν τα 300V και ότι το 65% αυτών μέχρι το δυνατότερο σοκ που υπήρχε στη γεννήτρια. Τα αποτελέσματα ήταν τελείως διαφορετικά από αυτά που προβλέπονταν και για αυτόν το λόγο το πείραμα διεξήχθη και σε άλλες χώρες. Το πείραμα του Milgram επαναλήφθηκε από πολλούς επιστήμονες σε διάφορες χώρες. Σε ένα δείγμα οχτώ χωρών παρατηρήθηκε ότι σε Αυστραλία και Βρετανία το ποσοστό υπακοής είναι συγκριτικά χαμηλότερο, ενώ σε Ολλανδία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία και Αυστρία συγκριτικά μεγαλύτερο, και μεταξύ των δύο κατηγοριών βρίσκεται το ποσοστό υπακοής για Η.Π.Α. και Ιορδανία.
Το πείραμα αυτό μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι η ψυχολογία του ανθρώπου είναι τελείως διαφορετική όταν λειτούργει υπό πίεση και με την επιβολή εξουσιαστών. Ο Milgram στο πείραμα αυτό αντιπροσωπεύει την αυθεντία και έτσι ο συμμετέχων παρόλο που βλέπει ότι ο άλλος εθελοντής που είναι καθισμένος στην καρέκλα υποφέρει κάθε φορά που δέχεται ηλεκτροσόκ υπακούει στη θέληση της αυθεντίας και αγνοεί την προσωπική του βούληση.Είναι λοιπόν πολύ εύκολο για κάποιον που έχει αποκτήσει εξουσία να χειραγωγήσει τους γύρω του. Το πείραμα αυτό αντικατοπτρίζει έναν άλλο εαυτό που κρύβει μέσα του κάθε απλός καθημερινός άνθρωπος .Έναν εαυτό που αγνοεί την ελευθερία του και ταυτίζει τις σκέψεις και τις πράξεις του με αυτές του ηγέτη που τον καθοδηγεί. Αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα που πολλοί δεν θέλουν να αντικρίσουν αλλά και την οποία συχνά αντικρίζουν χωρίς καν να το καταλάβουν όταν, επηρεαζόμενοι από μέσα που διαθέτουν εξουσία, διαχειρίζονται τη ζωή τους με βάση τις αποφάσεις άλλων.
Ερχόμενοι λοιπόν στην καθημερινή ζωή και πιο συγκεκριμένα στην καθημερινή ζωή των έφηβων συνειδητοποιούμε πως ένα από αυτά τα ηγετικά μέσα που λειτούργει ως αυθεντία είναι και το διαδίκτυο. Όπως όλοι γνωρίζουμε το διαδίκτυο πλέον έχει γίνει ένα αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας. Σε άλλες περιπτώσεις την διευκολύνει ενώ σε άλλες περιπτώσεις την επιβαρύνει με νέους κινδύνους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως ο Mailgram κατά την διεξαγωγή του πειράματος, όπως τα ισχυρά ΜΜΕ που επηρεάζουν τις διαφορές θέσεις τον ατόμων και όπως ένας οποιοσδήποτε ηγέτης, έτσι και το διαδίκτυο επιβάλει την εξουσία του στους χρηστές του και έχει την ικανότητα να τους παρασύρει να κάνουν πράγματα που δεν επιθυμούν. Το διαδίκτυο εισβάλλει στην ιδιωτική ζωή των ατόμων, τα οποία οδηγούνται σε πολλούς κινδύνους, όπως είναι η παραπληροφόρηση, ο εκφοβισμός μέσω internet, ανεπιθύμητα μηνύματα, αποπλάνηση και αποξένωση από τον έξω κόσμο. Οι χρηστές, υπακούοντας στη θέληση του διαδικτύου, γίνονται σκλάβοι μιας ψευδής πραγματικότητας, μέσα στην οποία η προσωπική τους θέληση και ελευθερία είναι ανύπαρκτη.
Συνοψίζοντας λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια κοινωνία που δεν είναι ελεύθερη δεν είναι μια σωστή κοινωνία και για αυτό το λόγο οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται το δικαίωμα της ελευθερίας .Πρέπει να μάθουν να σκάφτονται και αναθεωρούν πριν πράξουν αλλά και να μάθουν να μην υποκύπτουν στη θέληση των ισχυρότερων που πολλές φόρες μπορεί να αποδειχθεί κακόβουλη. Τέλος, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η δύναμη της ελεύθερης πράξης και βούλησης είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη εξουσία.
Καλησπέρα αγαπητό κοινό, ονομάζομαι Δάφνη και, ως έφηβη, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα : Διατροφικές διαταραχές στην εφηβική ηλικία, το οποίο με απασχολεί και προβληματίζει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η εξωτερική εμφάνισή φαίνεται να έχει κυρίαρχο ρόλο στηζωή μας. Παράλληλα με αυτό υπάρχει μια έντονη εμμονή με το φαγητό και την δίαιτα. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με χιλιάδες εικόνες και συμβουλές στο πώς να έχουμε μια ‘τέλεια γραμμή’. Συνεπώς,η υπερβολική θέληση και προσπάθεια να αποκτήσουμε τις ιδανικές αναλογίες, συνήθως, οδηγεί σε διατροφικές διαταραχές που αποτελούν ένα αδιαμφισβήτητα φλέγον ζήτημα στις μέρες μας.
ΠΟΙΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΙ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ;
Οποιοσδήποτε μπορεί να αναπτύξει μια ψυχογενή διατροφική διαταραχή , άσχετα από την ηλικία, το φύλο ή το εκπαιδευτικό του επίπεδο. Ωστόσο, νεαρά κορίτσια είναι περισσότερο ευπαθή, ιδιαίτερα μεταξύ των ηλικιών 15-25 ετών. Πανεπιστημιακές έρευνες φανερώνουν πως τα γονίδια ενός ατόμου ίσως προδιαθέτουν το άτομο να αναπτύξει μια τέτοια διαταραχή που όταν ερεθιστούν από περιβαλλοντικούς παράγοντεςόπως η επίδραση από την στάση άλλων μελών της οικογενείας του προς το φαγητό, ευνοείται η ανάπτυξή τους. Επίσης σε καταστάσεις όπου υπάρχουν υψηλές ακαδημαϊκές προσδοκίες ή κοινωνικές πιέσεις όπως οι εικόνες μοντέλων, ηθοποιών που προβάλλονται από τα media, το άτομο μπορεί να εστιάσει σε θέματα γύρω από το φαγητό ως τρόπο διαχείρισης αγχωδών καταστάσεων. Τραυματικά γεγονότα μπορεί να προκαλέσουν νευρική βουλιμία ή ανορεξία όπως- διαδικασία πένθους, κακομεταχείριση ή δυσκολίες μέσα στην οικογένεια.
Επομένως, αν θέλαμε να δώσουμε ορισμό για το τι είναι οι διατροφικές διαταραχές, επιγραμματικά θα λέγαμε ότι είναι η διαταραγμένη πρόσληψη τροφής, η οποία είναι αποτέλεσμα της διαταραγμένης ψυχικής κατάστασης του ατόμου που την εμφανίζει.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΙΔΗ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ;
H Βουλιμία
Η βουλιμία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας, τα οποία αντισταθμίζονται είτε με μεθόδους εκκαθάρισης (π.χ. χρήση διουρητικών, καθαρτικών, υπεργυμναστική, πρόκληση εμετού), είτε με ακραίο περιορισμό τροφής ( περιοριστικού τύπου).
Το χαρακτηριστικό των βουλιμικών ατόμων είναι ότι το BMI τους είναι μέσα στα φυσιολογικά επίπεδα και το βάρος τους υπερβαίνει ελάχιστο του ιδανικού, επομένως δεν αναγνωρίζεται άμεσα η διαταραχή και ο ασθενής φαίνεται να μη πάσχει απ’ αυτήν.
Η συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από:
Στο σώμα παρατηρούνται :
Στηνψυχολογίαπαρατηρείται :
Ανορεξία
Η ψυχογενής ανορεξία χαρακτηρίζεται απόένα έντονο φόβο ότι το άτομο θα γίνει
παχύσαρκο και το άτομο επιδιώκει ασταμάτητα να είναι αδύνατο. Στα συμπτώματα της διαταραχής αυτής περιλαμβάνονται τα ακόλουθα:
Συχνά η ψυχογενής ανορεξία αρχίζει με μία απώλεια βάρους που ήταν αποτέλεσμα είτε κάποιας δίαιτας είτε κάποιας ασθένειας. Τα θετικά σχόλια των γύρω του φαίνεται να ενθαρρύνουν το άτομο στο να πιστέψει ότι αν είναι καλό να είναι κανείς αδύνατος, το να είναι ακόμα πιο αδύνατος θα είναι ακόμα καλύτερο.
Γενικώς, πιθανό είναι να υπάρξουν μεικτές διαταραχές όπως η περίπτωση της «Βουλιμο - Ανορέξιας» ή άλλες διαταραχές όπως η Υπερφαγία/Παχυσαρκία.
Θεώρησα αναγκαίο να αναλύσω εις βάθος τα παραπάνω καθώς σκοπός μου είναι να τονίσω τη φοβερή πίεση της οικογένεια, του σχολείου και συνολικά της κοινωνίας όπου έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση της ψυχολογίας ενός εφήβου.
Η οικογένεια ιδανικά οφείλει να είναι ένα στήριγμα και πρότυπο για κάθε παιδί, όμως συχνά η ίδια η οικογένεια στέκεται εμπόδιο στην ομαλή και υγιή ανάπτυξη των εφήβων συμβάλλοντας, έμμεσα, στην εμφάνιση διατροφικών διαταραχών όταν υπάρχουν :
Έναν ακόμα πιο συνηθισμένο παράγοντα που συμβάλλει στην εμφάνιση διατροφικών διαταραχών είναι η κοινωνία καθώς :
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΡΦΟΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΧΕΣ;
Όταν γίνει η διάγνωση της διατροφικής διαταραχής, μπορεί να χρειασθεί η συμμετοχή διαφόρων ιατρικών ειδικοτήτων και επαγγελματιών υγείας, καθ’ ότι οι
διαταραχές αυτές επηρεάζουν τα άτομα τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Οι ειδικότητες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν ψυχίατρους, ψυχολόγους,
παθολόγους, διαιτολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, εργασιοθεραπευτές και
νοσοκόμους. Η θεραπευτική αγωγή μπορεί να περιλαμβάνει:
•Διατροφική επιμόρφωση ώστε το άτομο να επανεκπαιδευθεί στο να αποκτήσει υγιείς διατροφικές συνήθειες.
•Ψυχολογικές θεραπείες που θα βοηθήσουν το άτομο να αλλάξει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές που σχετίζονται με το διαταραγμένο τρόπο διατροφής.
•Μπορεί να γίνει χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων για τη μείωση των αισθημάτων της κατάθλιψης και του άγχους.
•Οι διαπροσωπικές θεραπείες βοηθούν τα άτομα να κατανοήσουν την επίδραση των διαπροσωπικών σχέσεων στα συναισθήματά τους και στη διατροφική τους συμπεριφορά.
ΠΩΣ ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ;
Ωστόσο, αντί να ασκούμε κατηγορίες και να ερευνούμε αίτια, παράγοντεςκαι λύσεις, σημαντικό θα ήταν οι έφηβοι από μικρή ηλικία να υιοθετήσουν μια υγιεινή ζωή, συνδυάζοντας τη μεσογειακή διατροφή με συστηματική γυμναστική.
Ένα ισορροπημένο διαιτολόγιο κατά την περίοδο της εφηβείας, θα πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες θερμίδες καθώς και θρεπτικά συστατικά. Ο σύγχρονος έφηβος, λόγω του υπερβολικά φορτωμένου προγράμματός του με το σχολείο, τα φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες, συχνά δεν καταναλώνει τα τρία γεύματα ημερησίως και τα δύο ενδιάμεσα ελαφριά γεύματα. Ιδανικά, ο έφηβος πρέπει καθημερινά να πίνει άφθονο νερό και να επιλέγει κυρίωςλαχανικά, φρούτα, δημητριακά και γαλακτοκομικά. Ακόμα, 3-4 φορές την εβδομάδα οφείλει να καταναλώνει όσπρια, πουλερικά και ψάρια. Ενώ μια με δύο φορές το μήνα μπορεί να καταναλώνει κόκκινο κρέας και γλυκά. Τέλος, συστήνεται η άσκηση μέτριας έντασης 3 φορές την εβδομάδα.
Η προσωπική μου άποψη συμφωνεί με την υγιεινή μεσογειακή διατροφή παρόλα αυτά θεωρώ σωστό κάποιες φορές να ’κλέβουμε’ τρώγοντας γλυκά ή junkfood αρκεί να ενεργούμε με μέτρο και ισορροπία. Όσο για τις διατροφικές διαταραχές, θεωρώ πως είναι ανησυχητικός ο ρυθμός εμφάνισης τους, επομένως οι έφηβοι θα πρέπει να ενημερώνονται συχνότερα για μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης. Είμαι στη διάθεση σας για οτιδήποτε επιθυμείτε να ρωτήσετε.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας !
Καχρίλα-Σκουτέλη Δάφνη,14 ετών
Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία κάθε άλλο παρά υγιής είναι. Οικονομική κρίση, ανεργία στα ύψη, η εγκληματικότητα εκτός ελέγχου και όσον αφορά την υγεία και την εκπαίδευση δεν αξίζει καν να τα θίξουμε. Όλα τα προηγούμενα, και άλλα πολλά, είναι συνέπειες της απαράδεκτης πολιτικής η οποία κατατρύχεται από προβλήματα.
Αρχικά, ένα από τα συχνότερα φαινόμενα που έχουν ωθήσει τη χώρα μας στην κατάσταση που βρίσκεται, είναι η διαφθορά. Δηλαδή, πολλές φορές, πολιτικά πρόσωπα δωροδοκούνται ώστε να παραβιάσουν ηθικούς και νομικούς κανόνες για συμφέροντα άλλων. Όταν, όμως, χρησιμοποιούνται τέτοια αθέμιτα μέσα, υπάρχουν άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στο λαό. Παράδειγμα αποτελεί το σκάνδαλο με τα σκάρτα γερμανικά υποβρύχια, στην περίπτωση του οποίου, πολιτικοί εισέπραξαν τις λεγόμενες μίζες προκειμένου να σπαταλήσουν το δημόσιο χρήμα.
Από το γεγονός αυτό προκύπτει το επόμενο πρόβλημα, οι πελατειακές σχέσεις. Συναντάται κυρίως την περίοδο των εκλογών και συνήθως σε πολιτικούς που κατεβαίνουν για δήμαρχοι. Αυτοί οι πολιτικοί, λοιπόν, προκειμένου να εξασφαλίσουν με δόλιο τρόπο τις απαραίτητες ψήφους,φέρουν εις πέρας κάποια θελήματα των ψηφοφόρων. Φυσικά, αυτό δεν είναι πάντοτε κακό, καθώς είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου οι πολίτες παίρνουν αυτό που ζητούν. Ωστόσο, τις υψηλόβαθμες θέσεις καταλαμβάνουν άτομα τα οποία δεν νοιάζονται πραγματικά για το λαό ή δεν είναι κατάλληλοι για αυτές τις θέσεις. Έτσι, η χώρα οπισθοδρομεί.
Ακόμα ένα πρόβλημα που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, είναι η αλλεξιποινία. Δηλαδή, πολιτικοί και κυρίως με βαθμό βουλευτή, έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν να βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Το γεγονός αυτό είναι όχι μόνο άδικο, αλλά παραβιάζει και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της ισότητας μεταξύ ανθρώπων. Έτσι, τους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν, αρκεί να μην εμφανιστεί προ τα έξω. Παράδειγμα αποτελεί το γεγονός του αδειάσματος των κρατικών ταμείων, σε μια κρίσιμη για τη χώρα εποχή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η αλήθεια είχε αποκαλυφθεί και είχε δημιουργηθεί πανικός.
Λίγο καιρό μετά, όμως, όλα ξεχάστηκαν, καθώς στα ΜΜΕ κυριαρχούν άλλες «ειδήσεις». Και πάνω σ’ αυτό θα ήθελα να στηριχτώ για να παρουσιάσω το επόμενο και τελευταίο θέμα, που δεν είναι άλλο από την κακή επιρροή στα media. Δεν είναι λίγες οι φορές που σκάνδαλα έχουν αποκρυφτεί απ’ το να βγουν στο παρασκήνιο ή που εσκεμμένα αργούν να τα εμφανίσουν. Δυστυχώς, η πολιτική έχει εμπλακεί σε τέτοιο βαθμό στα ΜΜΕ, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβει κανείς πότε διαστρεβλώνουν και πότε όχι την αλήθεια.
Συνοψίζοντας, ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο με πολιτικά προβλήματα, τα οποία έχουν καταστροφικές συνέπειες για τους πολίτες της χώρας μας. Αν θέλουμε να αλλάξει αυτό, θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε για να πετύχουμε μια Ελλάδα καλύτερη για μας και τα παιδιά μας.
Eλευθεριάδης Δημήτρης, 17 ετών
…Δυστυχώς κ. Βουτυρά δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα.
Ήταν η απάντηση του ιατρού στον πατέρα μου 3 η ώρα τα ξημερώματα στο θάλαμο νοσηλείας μου στο Παίδων, μετά από το τρίτο λιποθυμικό μού επεισόδιο ανεξήγητο, κατά τους ιατρούς. ΕΚΑΝ-ΑΤΤΙΚΟ-ΜΟΝΑΔΑ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ-ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ, τέταρτο λιποθυμικό επεισόδιο. Άγχος, φόβος, απελπισία, απογοήτευση, μοναξιά. Δυστυχώς κ. Βουτυρά δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα. Γεννημένη νικήτρια. Ένα βιβλίο που γράφτηκε από μια κοπέλα που χτυπήθηκε από τον καρκίνο και αυτή την στιγμή που σας μιλάω, ελπίζω να είναι ζωντανή και να είναι καλά. Έστω και για λίγο μέσα από την προσωπική μου περιπέτεια άθελα μου ταυτίστηκα με αυτή την κοπέλα, με τον αγώνα που έδωσε, με τον τρόπο που αντιμετώπισε τον κοινωνικό ρατσισμό, την απομόνωση, τη μοναξιά. Η ζωή, λοιπόν, αγαπημένοι μου γονείς, αγαπημένοι γιατροί, κυρίες και κύριοι, έχει χαρές, έχει τρέλα, έχει ευτυχία, έχει όμως και αρρώστιες, έχει και καρκίνους. Τα παιδιά, πως και όλοι οι άνθρωποι αρρωσταίνουν και αυτά. Μερικά από αυτά, αρρωσταίνουν βαριά..από καρκίνο. Δίνουν αγώνα για τη ζωή τους, ενώ είναι ακόμα μωρά..μικρά παιδιά. Ένα παιδί που νοσεί από καρκίνο είναι σαν ένα βράχο που σπάει το νόμο της βαρύτητας και ανεβαίνει μια πλαγιά, αντί να κατρακυλάει ως τους πρόποδες. Όταν όμως εκείνο υποκύψει για λίγο στο νόμο, πέσει ψυχολογικά και αρχίσει να κατρακυλά, εκεί είναι που αναλαμβάνει η οικογένεια και παίρνει στα χέρια της την κατάσταση. Τότε ή υποκύπτουν ολοκληρωτικά πέφτοντας στη θάλασσα, τελειώνοντας τον αγώνα άδοξα ή παραμένουν δυνατοί και ξανασπάνε το νόμο, πατώντας ο ένας βράχος πάνω στον άλλο, ώσπου να ξαναδούν την ηλιαχτίδα του ηλίου..πάνω από την κορυφή του βουνού!
Τα παιδιά αυτά θα πρέπει να βοηθιούνται, ώστε να αποδεχτούν αυτή την αναγκαία και έντονη θεραπεία και θα πρέπει να διαβεβαιώνονται για τις συνέπειες τις θεραπείας, όπως ο πόνος ή οποιεσδήποτε άλλες μακροχρόνιες παρενέργειες που μπορεί να συμβούν. Συνήθως μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται και να προβλέπουν το μέλλον τους με ελπίδα και αισιοδοξία. Για να πετύχει αυτό θα πρέπει, ανάλογα με την ηλικία, να συμμετέχουν ενεργά σε διάφορες δραστηριότητες ψυχαγωγίας, ενώ παράλληλα και σε προγράμματα αλληλοϋποστήριξης που στόχο έχουν την ανάπτυξη των γνώσεων τους, όσον αφορά την φροντίδα της υγείας τους. Ιατρικά, ψυχοκοινωνικά και κοινωνικά προγράμματα θα πρέπει να στηρίζουν την εκπαίδευση και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός και τη φάση της ασθένειας του. Επίσης, ένα πρόβλημα που υπάρχει το οποίο σχετίζεται με την πτώση της ψυχολογίας του παιδιού είναι ο ρατσισμός που δέχεται από την κοινωνία, μόλις κάνει την πρώτη του έξοδο από το νοσοκομείο λόγω της έλλειψης των μαλλιών του. Ο τρόπος που κοιτάμε εμείς, η κοινωνία, τα παιδιά αυτά, ίσως να σχετίζεται με την αμηχανία επειδή δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό.
Τελειώνοντας, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τους γιατρούς μου και όλους όσους ασχολήθηκαν με μένα, αλλά κυρίως έχω την ανάγκη να ευχαριστήσω την άγνωστη φίλη μου και όλα αυτά τα παιδιά, που μέσα από τη δική τους μάχη μας δίνουν τη δύναμη να απολαμβάνουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι που λέγεται ζωή. Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Είναι καλύτερο να πολεμήσεις κάτι, από το να κάθεσαι να κοιτάς απλά σα θεατής. Τότε είναι που έχεις χάσει!
Καμία μάχη δεν έχει χαθεί πριν τη δώσεις!
Να είστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ!
Βουτυρά Κωνσταντίνα, 14 ετών
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια προς ανεξαρτησία γίνεται γύρω στα μέσα της εφηβείας, δηλαδή στα 14 με 16. Αυτή την περίοδο παρατηρείται η δεύτερη κατά σειρά μεγέθους ανάπτυξη (η πρώτη συμβαίνει στην βρεφική ηλικία) για τα αγόρια και τα κορίτσια. Οι ορμόνες αλλάζουν, οι φίλοι αποκτούν πρωταρχική σημασία, και ο τρόπος σκέψης γίνεται πιο ώριμος, πιο φιλοσοφημένος και συχνά αντίθετος με το τρόπο σκέψης των γονιών.
Σε αυτό το στάδιο οι έφηβοι αισθάνονται πιεσμένοι από τις αλλαγές του σώματος τους, από τις συναισθηματικές αλλαγές τους και επίσης από τις αλλαγές της αντίληψης τους. Αυτή η πίεση τους οδηγεί να αναπτύξουν τον δικό τους τρόπο σκέψης και την δικιά τους ιδεολογία, η οποία θα τους οδηγήσει στα επόμενα στάδια ανάπτυξης, όπως είναι η καριέρα τους και ο γάμος τους. Αυτή η τάση ανεξαρτητοποίησης αντιπροσωπεύει την αρχή της κρίσης της εφηβείας, κατά την οποία οι έφηβοι δοκιμάζουν την ικανότητα τους να είναι διαφορετικά άτομα από αυτά που ήταν πριν. Εδώ έρχεται συχνά η ρήξη με τους γονείς, οι οποίοι απειλούνται με τις αλλαγές που παρατηρούν στα παιδιά τους και αντιδρούν-άλλοι διακριτικά, άλλοι επιθετικά. H αρνητική αντίδραση στη διαφοροποίηση εφήβου και γονέα, η οποία είναι τόσο υγιής και φυσιολογική, επιδεινώνει την κρίση και προκαλεί τεραστία εμπόδια στην πρόθεση που πιθανά έχει ο έφηβος να συζητήσει, να διαπραγματευτεί και να ξεπεράσει αυτά που αισθάνεται. Έτσι, το συναίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσηςτον κυριεύει και σε αυτό το σημείο πολλές φορές εμφανίζονται συμπτώματα μελαγχολίας και ανορεξίας, τα οποία εναλλάσσονται με εναντίωση προς τον εαυτό ή, άλλες φορές, με πολύ διάβασμα ή αφοσίωση σε κομπιούτερ και ηλεκτρονικά παιχνίδια που είναι και αυτά μέσα απομόνωσης.
Οι έφηβοι μπορεί να επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν τις ανασφάλειες τους με το να έρθουν πιο κοντά στους φίλους τους ή σε άλλους ενήλικες έξω από την οικογένεια, οι οποίοι θα τους δώσουν τη συμπαράσταση που τους έδινε πριν η οικογένεια. Αυτοί οι φίλοι θα επιτρέψουν στον έφηβο να πειραματισθεί και αυτός ο πειραματισμός είναι απαραίτητος, θετικός και υγιής για την σωστή ανάπτυξη του εφήβου.
Εδώ βεβαία δημιουργούνται όλα τα ερωτηματικά του τι μπορούν να κάνουν οι “κακές παρέες” και ο ρόλος του γονέα είναι κρίσιμος. Οι γονείς πρέπει να ξέρουν ότι δεν είναι σωστό να σταματήσουν την ανάπτυξη του παιδιού τους σε αυτό το στάδιο. Όσο τα παιδιά είναι μικρά, δηλαδή από βρέφη έως περίπου 7-8 χρονών, οι γονείς είναι πολύ ενθαρρυντικοί ως προς την ανεξαρτητοποίηση τους. Τα ενθαρρύνουν να περπατήσουν και να μιλήσουν και αισθάνονται υπερήφανοι για αυτά τα πρώτα βήματα. Όταν τα μικρά παιδιά διαφοροποιούνται πλησιάζουν τους γονείς τους, τα μεγαλύτερα παιδιά απομακρύνονται. Αυτό το στάδιο φοβίζει τους γονείς. Όταν τα παιδιά περάσουν τα 10 και μπούνε στην προεφηβεία και αργότερα στην εφηβεία, ξαφνικά αυτή η ενθάρρυνση σταματάει επειδή οι γονείς τους, οι οποίοι δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν το παιδί τους που ξαφνικά μεγαλώνει. Η εφηβεία είναι δύσκολη περίοδος για τα παιδιά και για τους γονείς. Είναι λάθος να παίρνουν λοιπόν οι γονείς προσωπικά τις αναπτυξιακές δυσκολίες της εφηβείας και είναι βασικό να βρούνε το κουράγιο να γίνουνε οι ενήλικες που χρειάζονται τα παιδιά τους, ούτως ώστε να μην μπλέξουνε με τις “κακές παρέες”.
Οι γονείς που αναγνωρίζουν την αυτονομία στους εφήβους και συντελούν στη ανεξαρτητοποίηση τους είναι αυτοί που αναγνωρίζουν ότι οι έφηβοι αλλάζουν και ότι αυτή η αλλαγή τους ικανοποιεί και δεν τους απειλεί. Αυτοί οι γονείς δείχνουν το ενδιαφέρον τους, την ζεστασιά και την αγάπη τους προς το παιδί τους και νοιάζονται για αυτό πιο πολύ από τις πράξεις του παιδιού. Αυτοί οι γονείς βοηθάνε χωρίς να επιβάλλουν την βοήθεια τους. Αυτοί οι γονείς συνεχίζουν να καλωσορίζουν τις αλλαγές στα παιδιά τους και δεν επιμένουν στους παλιούς τρόπους επικοινωνίας.
Τι πρέπει να κάνετε σαν γονείς για να παραμείνετε κοντά τους
-Καταλάβετε ότι η εφηβεία είναι ένα στάδιο ανάπτυξης και ότι θα περάσει
-Δείξτε υπομονή εάν αισθάνεστε ότι το παιδί σας απορρίπτει
-Δεχτείτε ότι είναι απόλυτα φυσικό ότι το παιδί σας θα απομακρυνθεί από εσάς
-Συζητήσετε με το παιδί σας και αποφασίστε τι μπορείτε να κάνετε μαζί, δηλαδή, να περάσετε ένα απόγευμα την εβδομάδα μαζί, ή να πάτε ένα σινεμά ή για καφέ. Βρείτε σημεία επαφής. Ακουστέ τον/την. Μιλήστε για τα ενδιαφέροντα σας
-Καλέστε τους φίλους του παιδιού σας στο σπίτι και μην κριτικάρετε την συμπεριφορά τους ή το ντύσιμο τους
-Πείτε στο παιδί σας τι επιτρέπεται και τι όχι, μην περιμένετε ότι το παιδί σας θα μαντέψει τι θέλετε και συμφωνήστε όλοι μαζί για αυτούς τους κανόνες
-Πείτε στο παιδί σας εξαρχής τι θα γίνει εάν οι κανόνες παραβιαστούν. Αφού τις αποφάσεις τις παίρνετε μαζί, θα πρέπει να τηρούνται.
Δείξτε την αγάπη σας ακόμα και όταν επιβάλλετε μια τιμωρία.
Να είστε σταθεροί και συνεπείς στην συμπεριφορά σας, ούτως ώστε να γίνουν τα παιδιά υπεύθυνα των πράξεων τους.
Τα πιο βασικά
-Μην απορρίψετε το παιδί σας ποτέ, απορρίψτε μονό τις πράξεις του.
-Φροντίστε να είστε εσείς καλά, και γενικά να σκεφτόσαστε και τις προσωπικές σας ανάγκες
-Τέλος, εάν εσείς σαν γονείς νομίζετε ότι έχετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά και όμως αισθάνεστε απομακρυσμένοι από το παιδί σας θα πρέπει να συζητήσετε την πιθανότητα να αρχίσει ψυχοθεραπεία. Η σχέση που θα δημιουργήσει το παιδί σας με τον/την ψυχολόγο είναι βασική. Πριν πάρετε την απόφαση σας να δείτε ένα ψυχολόγο, κάντε ένα ραντεβού γνωριμίας, μιλήστε για το πρόβλημα σας και πάρτε εσείς την απόφαση εάν θέλετε αυτός ο άνθρωπος να βοηθήσει την οικογένεια σας. Θα πρέπει να εμπιστευτείτε πρώτα εσείς τον ψυχολόγο που θα σας βοηθήσει και μετά θα σας είναι πιο εύκολο να δεχτείτε καινούργιες απόψεις και τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων σας.
Ελευθερία Αργυρίου, 17 ετών
Τσολιά Μαρία
Τσίτσικα Κ. Άρτεμις
